Nerde kalmıştık? Çocuklukta…

Şaka şaka çocukluğuma inmeyeceğim 🙂 Onu rahat koltuğuna uzanabileceğim bir psikoloğa saklıyorum.

Ama hikayenin olay örgüsüne uygun olsun diye azıcık giriş bölümünde faydalanacağım 🙂

Çocukluğunu küçük bir kasabada geçirmiş her çocuk gibi geçti, benim de çocukluğum…

Şimdi memleketten gören olursa “kasaba” deyişime kızacak ama bazı yerlerin adı coğrafya dersinde şehir olsa da en fazla büyükçe bir köydür orası da. (Bak şimdi de köy dedi)

İçinde yaşarken öyle gelmiyor tabi, dünya oradan ibaret sanıyorsun 🙂

Lise yıllarıma kadar dünyayı oradan ibaret sandığım Muş’ta yaşadım. Özellikle kız çocukları için her şeyin ayıp sayıldığı bir yerde yaşayınca, bu baskıdan olsa gerek fazlaca öfkeli ve kızgın büyüyorsunuz. Ben de ergenlik dönemlerimde tam da öyle uyuz, agresif bir tiptim 🙂

Üniversite yılları için epeyce beklemem gerekti…
Dedim ya küçük şehir, elalem, kız çocukları, anasının dizinin dibi…

Peki neyi bekliyordum?
İsyan etmek, başkaldırmak ve gidebileceğimi göstermek için cesaret toplamayı 🙂

Birkaç isyan girişimim farklı metotlarla bastırılsa da nihayet zamanı geldiğinde fazlaca bedel ödemiş ve yara almış olsam da ben artık “anasının dizinin dibi” yerleşkesinden üniversite yerleşkesine geçiş yapmıştım 🙂

Bu, ailem ve elalem için yenilgi benim içinse tadına doyulmaz bir zaferdi…

Ailem ve elalem…
İlk defa elalem kelimesinin yapı olarak aile kelimesine ne kadar benzediğini farkettim. Yoksa elalem de bizim ikinci ailemiz mi? Her şeye bu kadar karıştığına göre 🙂

Neyse… Aile ve sülale ilişkilerimiz gittikçe bozula dursun ben hayalimi gerçekleştirmenin tadına varmakla meşguldüm 🙂 Evet, gün be gün içimde büyüttüğüm bir hayaldi üniversite okuyabilmek. Tuhaf! Yıllar sonra bunun asla bir hayal olamayacağına karar verdim. Devletin her bir yurttaşına eşit ölçüde sağlamakla yükümlü olduğu “eğitim hakkı” hiç kimse için bir hayal kadar uzak ve imkansız olmamalıydı! Dünyayı otostopla gezmek, bir hayal olabilirdi ama okumak değil!

Ama öyleydi, birçokları için hala öyle…

Bi gün gerçeğe dönüşeceğini bilmeden, çocukluk oyunlarına dahil ettiğim program sunma halleri, beni lise yıllarında radyoculuğa götürdü.

Dünyamızın küçük ama kurallarımızın çok büyük olduğu şehrimizde, bi genç kızın sesinin sokaklarda çınlaması, erkeklerden oluşan kalabalıklarca dinlenmesi hem ayıp hem de günahtı. Buna rağmen 4-5 yıl kadar bu “günahı” gönlümce işleyebilmek için direndim.
Annem çok kızdığında şey derdi “Tüm mahalle sesini duyuyor, çarşıda-pazarda, her yerde senin sesini duyuyorum” o yıllarda bunun güzel bi şey olduğunu henüz bilmiyordu 🙂 üstelik kötü bişey olduğuna beni de ikna ettiği oluyordu. Ha bi de “yayında çok gülüyorsun, gülme” derdi :))
Neyse ki zaman, dünyalar tatlısı annemi de olması gerektiği çizgide değiştirdi…

İşte bu radyoculukla başlayan mesele gazetecilik merakına evrildi.
Ve ben bu mesleği eğitimini alarak yapmak istiyordum.

Nihayet Anadolu Üniversitesi, İletişim Fakültesi (Basın-Yayın bölümü) binasına ayak bastığımda, dünyayı avucuma alıp bir tur döndürmüş kadar keyifliydim.
Dört yılın ardından (2017’de) okul bittiğinde inanılmaz mutsuzdum, keşke hiç bitmeseydi…

Hemen mezuniyet sonrası Almanya’ya gittim. Frankfurt’ta bir gazetede staj yapacaktım.
Gezer-tozar, üç ay sonra dönerim diye düşünürken bi baktım orada yaşamanın yollarını arıyorum 🙂
Çünkü gezmeye diye gittiğim Köln’den bir iş anlaşmasıyla dönmüştüm. Hem de çalışmayı çok istediğim bir medya alanında, televizyonda. Hemen vizemi uzatıp, pılımı pırtımı toplayıp Köln’e taşındım, Artı Tv’de çalışacaktım…
Televizyonda çalışmayı çok istiyordum. Çünkü gazeteleri bi türlü sevemedim, hep çok sıkıcı buldum 🙂 Televizyonun her zaman daha hareketli bir çalışma ortamı olduğunu düşünüyordum, öyle de oldu.

Artı Tv’nin yeni açıldığı dönemlerdi ve kadrosu henüz küçüktü. Bu sebeple bir kişi aynı anda birçok işi beraber götürmek zorundaydı. Ben de hem editor hem muhabir hem de seslendirmen olarak çalışıyordum. Günler inanılmaz hareketli ve yorucu geçiyordu ama benim için çok eğitici-öğretici bir süreçti.

Sonra Alman bürokrasisini daha fazla atlatamadım, vize süremi tekrar yenilemediler 🙂 ve Türkiye’ye döndüm. Döner dönmez başvurumu yeniler, geri giderim diyordum, üç yıl oldu hala burdayım 🙂
Hayat plansız yaşamayı öğretiyor du bakalım…